นับเป็น ภาระที่คนไทยพร้อมใจกันแบกผลัก ผลักภาระไปรวมกันอย่างไม่มีใครเกียงงอน เป็นตัวอย่างของ “มนุษย์ชาติ” นับแต่วันแรก ที่มีปัญหาเล็ก ๆบนเขา และขยายมาถึงหมู่บ้าน จังหวัด แขวง และประเทศ กรณี ของ “เอเซียตะวันออก” ระดับประเทศ ปัญหา ของประเทศไทย และลุกลามเป็นประเทศตะวันออก ลามไปถึงทวีป และลุกลามไปในหัวอก “ประชาชาติ” ทั่วโลก เพียงการรู้เท่าพินิจด้วยความอยากรู้เห็นของอยากเห็น มุมของไหนของโลกอยาก บนดินที่เหยียบอยู่ อาหารที่กินอยู่ ทัศนีย์ภาพที่เห็นอยู่ ไต้ฝ่าเท้าของเขาเหล่านั้นมันเหยียบอกของอะไรอยู่หรือ ความอยากทุกคนสิบกว่าคน กลายไปเป็น “ก้าว” พร้อมไปดูความในบางจริงที่เขา “กังขาอยู่ทั้งคณะ และโชคดีที่ “มติ” ของหนุ่มเหล่านั้น กลายเป็น “มติ” ของชาว ที่เรียกกันว่า “หมูป่า” เขาจึงลงมติไปโลกที่เขาอยากเห็นความจริง และเพียงกี่วันมติของ “ชาวโลก” ก็เห็นคนทุกมุมโลกพากันเดินทางประเทศไทย โดยพุ่งความสงสัยไปที่ความสงสัยว่า ในโลกของเขา ลูกที่มีความสงสัยว่า ทำไมจึงมีอะไรแฝงอยู่ ทำไรจึงมีน้ำขุ่น ทำไมจึงมีน้ำขุ่น ที่สำคัญคือ “อะไรอยู่ในนั้น”
สิ่งกังขาของชาวโลกที่เป็นดับเบิ้ลกังขาของชาวโลกทุกมุมจึงประทุขี้นออกมาเป็นเสียงเดียวว่า เราจะต้องไป “ภูเขาลูกนั้น” และความ “สงสัย” ของชาวโลกยิ่งทวีขึ้นมามากขึ้น คนมีปัญญาหลายคนมีความอยากรู้ความเป็นไปของภูเขาเล่านั้น ต่างฝ่ายต่างเดินทางมาประเทศไทย เป้าคืออยากไรว่า “เด็กน้อยหายไปไหน” ใครเอาเด็กไปซ่อนไว้ ประเทศไทยจะแก้ใขอย่างไร เราต้องไปเมืองไทย “เราต้องไปช่วยหนูเหล่านั้น” นี่คือ สิ่งที่ “ปัญญาโลก” ของไทย ตัดสินใจเดินมา
เป็นของปัญญาชนเหล่าได้แลกความกันอย่าง มีการแลกเครื่องช่วยชีวิตกันอย่างไม่อย่าง “ไม่อมปัญญา” เพราะเด็กนั้นหารู้ว่า พวกเขาคือนำปัญหาขึ้นมาให้ “ปัญญาชน” มาแลกกัน และพัฒนา “เรื่องช่วยชีวิตจากการปีธรรมชาติ” ได้แล้ว ต่อไปนี้ “ขุนเขา ที่ตระหง่าน” ก็อยู่ในมือมนุษย์ และมนุษย์จะได้ผลที่ความผลิตได้จาก “ความเมตตาปราณีต่อมนุษย์” ความรักคืออะไร ความเอื้ออารีคืออะไร จงเลิกคิดและคนน่าจะเริ่มสร้างเพื่อสร้างรัก เมตตา ปราณี ดีกว่าสร้างอาวุธทำลายมนุษย์อีกต่อไป เราจงหันมาร่วมกันสร้างสันติเพือสันติกันเถิด
สุดท้าย จงเลิกสรรหาอาวุธมาทำร้ายฆ่าฟันกันเสียที “เราเลิกกันได้” เรือดำที่เอาไว้ฆ่าคน เหล็กที่มีปืนยาวฆ่าคนราคาแพง จงใช้ความเมตตามาเป็นปกครองบ้านเมือง เอาความเป็นธรรมเป็นเครื่องวัด และ จงเลิกได้แล้ว “คนที่หาแต่เรื่องเอาอธรรมมาปกครอง” เอาแต่เอาแต่สั่งสมอาวุธ เพราะไม่เห็นหรือ “คนที่สะสมอาวุธ” มีแต่ความจบด้วยอาวุธล้วนแต่ก็ตายเพราะอาวุธทั้งนั้น ตกแต่ว่า ใครจะตายก่อนท่านนั้น ตายด้วยความทุกข์ หรือด้วยความสุขขี เท่านั้น
