แม้ว่าจุดที่วิกฤตที่สุดของน้ำท่วมภาคใต้ได้ผ่านพ้นไปแล้ว กำลังอยู่ในช่วงเยียวยา ช่วยเหลือ ฟื้นฟู ทั้งสภาพบ้านเมืองและสภาพเศรษฐกิจ ไปจนถึงสภาพจิตใจของคนในพื้นที่ ที่มีคนตายจริง ชีวิตจบ พังจริง เจ๊งจริง เจ็บจริง แต่ยังมิวายเมื่อประสบภัยรอบสองจาก “การกระทำ” โดยรัฐ ที่เกิดความล่าช้าและยุ่งยาก
ชัดสุดคือการยื่นเรื่องขอเยียวยา แม้ทางการบางส่วนบอกว่าไม่ต้องใช้เอกสารมากมายในการรับความช่วยเหลือจากรัฐ แต่มีชาวบ้านตาดำๆ เข้าบ้านยังไม่ได้ เอกสารหายหรือพังไปกับน้ำ เศษขยะโคลนจนไม่เหลือซากไปแล้ว ก็ยังมีเจ้าหน้าที่บีบบังคับให้เอกสารหลักฐานครบ จนความช่วยเหลือล่าช้า ไปจนถึงไม่เกิดขึ้นอย่างถ้วนทั่วและทันท่วงทีมีดราม่า จนเหมือนคนใกล้จะตายยังมิวายถูกรัฐกระทำซ้ำ!
ความล่าช้า การประเมินสถานการณ์ผิด ไม่ว่าจะเกิดจากท้องถิ่นหรือกรมไหน ไม่อาจหนีไปจากความรับผิดชอบของรัฐบาลได้
ภาพที่ไม่คิดว่าจะเห็นก็ได้เห็น คือ “กิริยา” หน้าบึ้งตึงของรัฐมนตรีที่มีหน้าที่ควบคุมศูนย์ของรัฐบาล หลังจาก “สื่อมวลชน” ทำหน้าที่ถามไปถึงกลางดวงใจว่า ตกลงจะขอโทษขออภัย ยอมรับในความผิดพลาดและความล่าช้าหรือไม่ เพราะคนที่สวมโขนอาจคิดว่าคะแนนนิยมกำลังดิ่งลง จนไม่อาจทนต่อคำถามได้เลยต้องพับไมค์หนี แต่เขาคงไม่รู้ว่าในบางสถานการณ์ การสื่อสารที่จริงใจ และการขออภัยขอโทษ ในสิ่งที่ท่านทั้งหลายไม่อาจค้านสายตาคนทั้งประเทศได้ในความบกพร่องนี้ อีกสิบล้านคนให้ท่านเอาไมค์ไปจี้ให้คนไทยช่วยชี้ว่าใครผิดใครพร่องตรงไหน คาดว่าคำตอบจะมาในทิศทางเดียวกัน
ที่สำคัญในวิกฤตนี้ พังทั้งระดับ เมื่อเราย้อนกลับไปในห้วง 1 สัปดาห์ จะเห็นว่ามีการตั้งผู้บัญชาการสถานการณ์ซ้ำซ้อน แต่นายกฯ และเป็นคนเดียวกันกับคนที่สวมหมวก มท.1 อีกใบในหน้าที่โดยตรง กลับไม่ใช่คนในผังนั้น แถมยังมีโครงสร้างงงๆ ให้ข้าราชการมึนเล่นๆ เหมือนคนทำงานไม่เป็นมาแก้วิกฤต สถานการณ์ความเป็นความตาย นาทีชีวิต ไม่มีข้าวไม่มีน้ำ ไร้ไฟฟ้า ไม่มีมือถือ คนในครอบครัวของผู้อาศัยในพื้นที่กำลังจะตาย มีเด็กหลุดจากมือแม่ต่อหน้าต่อตา พวกคุณเพิ่งมาแบ่งจังหวัด ความมั่วโกลาหลเกิดแบบคนเป๋ตั้งหลักไม่ถูกกันอยู่นาน
เลยอยากชวนจินตนาการว่า ผู้ที่ผลงานช่วงโควิดอันเป็นที่ประจักษ์นี้ ที่มาทำการแสดงอีกครั้งในวิกฤตนี้ เขาคือผู้เหมาะสมมาทำหน้าที่ที่ต้องดูแลบำบัดทุกข์บำรุงสุข รับผิดชอบความเป็นความตายของประชากรราว 70 ล้านนี้หรือไม่ หรือพวกคุณจะปล่อยให้พวกเขามาร่ายรำกุมอำนาจ เล่นเป็นแต่การเมือง แต่การบ้านอันประกอบด้วยชีวิตของผู้คนจำนวนมากต้องใช้ชีวิตแบบเซียมซี เสี่ยงทายว่าในวันข้างหน้าฉันจะตายด้วยวิกฤตสถานการณ์อะไร แล้วรัฐบาลได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่แล้วหรือไม่ หรือจะปล่อยให้ภาพคนอนาถาตายโควิด กับภาพคนลอยคอนั่งบนหลังคาไร้อาหารทานหลายวันได้เกิดขึ้นอีก แค่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวของเรา
แต่ที่รู้แน่ๆ โลกใบนี้มีวิกฤตรออยู่มากมาย ทั้งภัยความมั่นคง เทคโนโลยี เศรษฐกิจ สิ่งแวดล้อมธรรมชาติ หรือภัยจากน้ำมือมนุษย์ด้วยกันเอง ทุกภัยป้องกันได้ บรรเทาได้ หากเรามีผู้นำและทีมที่มีความรู้และภาวะเพียงพอ!
