“ว่านหาวนอน” ชื่อวิทยาศาสตร์: แคมเฟอเรีย โรทันดา วงศ์: ซิงจิเบอเรซีอี หรือ วงศ์ขิง
ชื่อท้องถิ่นหลากหลายทั่วไทย: ว่านดอกดิน, ว่านตูหมูบ (เลย), ว่านนอนหลับ (เชียงใหม่), ว่านส้ม (ขอนแก่น), หว่านหาวนอน (ราชบุรี), เอื้องดิน (ภาคเหนือ)
ลักษณะทางพฤกษศาสตร์
เป็นไม้ล้มลุก อายุหลายปี ลำต้นใต้ดินเป็นเหง้า ลำต้นเหนือดินสูงประมาณ 12–30 ซม. ใบเดี่ยว เรียงสลับระนาบเดียว รูปรีถึงรูปใบหอก ปลายใบแหลม กว้าง 4–6 ซม. ยาว 12–25 ซม. ก้านใบสั้นเพียง 1–2 ซม. ดอกบานก่อนใบใหม่ ช่อดอกแบบช่อเชิงลดคล้ายช่อกระจุก สีดอกหลากหลายตั้งแต่ขาว–ชมพู–ม่วงอ่อน–ม่วงเข้ม มีจุดสีเหลืองแต้มบริเวณโคนกลีบดอก กลีบดอกและกลีบเลี้ยงเชื่อมกันเป็นหลอด สวยแปลกตา เกสรเพศผู้ยาวประมาณ 8 มม. รังไข่ยาว 4–6 มม.
ประโยชน์ที่คุณอาจไม่เคยรู้!
ใบอ่อนและดอกสามารถรับประทานสด เป็นผักจิ้มน้ำพริก หรือรับประทานคู่กับลาบ แกงเผ็ดได้อย่างเข้ากันนอกจากอร่อยแล้ว ยังช่วยเพิ่มสีสันให้กับมื้ออาหารและยังนิยมปลูกเป็นไม้ประดับ เพราะดอกของมันสวยสะดุดตามาก
“มนต์เสน่ห์แห่งพืชป่าพื้นถิ่น ว่านหาวนอนไม่ใช่แค่พืชกินได้ แต่เป็นตัวแทนของภูมิปัญญาท้องถิ่นที่ควรรักษาไว้ เป็นอีกหนึ่งพืชที่ควรได้รับการอนุรักษ์ และช่วยกันส่งต่อเรื่องราวของธรรมชาติไทยสู่สายตาของคนรุ่นใหม่ “
ที่มา: หอพรรณไม้ (Forest Herbarium – BKF)
ขอบคุณกรมอุทยานแห่งชาติฯ
