มาตรา 130 ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 บัญญัติหลักเกณฑ์เกี่ยวกับการยุบสภา ไว้เพียงมาตราเดียว ความว่า “พระมหากษัตริย์ทรงไว้ซึ่งพระราชอำนาจที่จะยุบสภาผู้แทนราษฎรเพื่อให้มีการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรใหม่เป็นการเลือกตั้งทั่วไป
การยุบสภาผู้แทนราษฎรให้กระทำโดยพระราชกฤษฎีกา และให้กระทำได้เพียงครั้งเดียวในเหตุการณ์เดียวกัน
ภายในห้าวัน นับแต่วันที่พระราชกฤษฎีกาตามวรรคหนึ่งใช้บังคับ ให้คณะกรรมการการเลือกตั้งประกาศกำหนดวันเลือกตั้งทั่วไปในราชกิจจานุเบกษา ซึ่งต้องไม่น้อยกว่าสี่สิบห้าวันแต่ไม่เกินหกสิบวัน นับแต่วันที่พระราชกฤษฎีกาดังกล่าวใช้บังคับ วันเลือกตั้งนั้นต้องกำหนดเป็นวันเดียวกันทั่วราชอาณาจักร”
iLaw อธิบายเพิ่มเติมว่า มาตรานี้เขียนไว้ในเชิงอธิบายถึงพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์ซึ่งเป็นประเพณีในการเขียนกฎหมายอันเป็นเอกลักษณ์ของประเทศไทย อย่างไรก็ดี ไม่ได้หมายความว่าพระมหากษัตริย์เป็นผู้ริเริ่มการยุบสภาได้เองเลย ในทางปฏิบัติ นายกรัฐมนตรีจะนำร่างพระราชกฤษฎีกายุบสภาที่มีรายละเอียดครบถ้วนขึ้นทูลเกล้าฯ เพื่อให้พระมหากษัตริย์ทรงลงพระปรมาภิไธยเท่านั้น
มาตรา 103 ไม่ได้กำหนดเงื่อนไขหรือหลักเกณฑ์ไว้ว่า การยุบสภาสามารถทำได้ในกรณีใดบ้าง และไม่ได้เขียนไว้ว่า การยุบสภาจะต้องทำโดยนายกรัฐมนตรีที่มีอำนาจเต็ม หรือผู้รักษาการในตำแหน่งนายกรัฐมนตรีจะทำได้หรือไม่ แต่กำหนดเพียงว่า “พระมหากษัตริย์ทรงไว้ซึ่งพระราชอำนาจ” ดังนั้น หากมีการทูลเกล้าฯ และพระมหากษัตริย์ลงพระปรมาภิไธย ประกาศเป็นพระราชกฤษฎีกาแล้ว ในทางกฎหมายข้อถกเถียงเรื่องว่า “ยุบสภาได้หรือไม่” ก็จะหมดลง
หากมีการยุบสภา วุฒิสภาจะยังคงอยู่หรือไม่ ?
ตามมาตรา 126 ในระหว่างที่ไม่มีสภาผู้แทนราษฎร ไม่ว่าด้วยเหตุสภาผู้แทนราษฎรสิ้นอายุ สภาผู้แทนราษฎรถูกยุบ หรือเหตุอื่นใด จะมีการประชุมวุฒิสภามิได้ เว้นแต่
(1) มีกรณีที่รัฐสภาต้องดําเนินการตามมาตรา 17 มาตรา 19 มาตรา 20 มาตรา 21 หรือมาตรา 177
(2) มีกรณีที่วุฒิสภาต้องประชุมเพื่อทําหน้าที่พิจารณาให้บุคคลดํารงตําแหน่งใดตามบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญ
เมื่อมีกรณีตามวรรคหนึ่ง ให้วุฒิสภาดําเนินการประชุมได้ โดยให้ประธานวุฒิสภานําความกราบบังคมทูลเพื่อมีพระบรมราชโองการประกาศเรียกประชุมรัฐสภาเป็นการประชุมสมัยวิสามัญ และให้ประธานวุฒิสภาเป็นผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการ
